Eenzaamheid schijnt een groot probleem te zijn in onze moderne samenleving. Mensen raken door allerlei sociale problemen in een sociaal isolement en zijn niet meer in staat verbinding te maken met de mensen om hen heen.                                                                                                                

Door het verlies van hun baan, verlies van een dierbare, een echtscheiding, schulden, psychische problemen, traumatische levenservaringen, rouw die niet meer over lijkt te gaan, geen binding met andere mensen voelen, en nog vele andere oorzaken.                                                                

Schaamte, schuldgevoelens en zichzelf niet begrepen voelen, zorgt er vaak voor dat de mens stopt met uit te reiken naar de ander, en zichzelf terug trekken in een sociaal isolement is dan het logische gevolg.

Dit heeft er toe geleid dat op dit moment ruim één miljoen Nederlanders eenzaam zijn. Tragisch maar waar!

Nadat ik op de leeftijd van 24 psychische problemen kreeg en in behandeling bij psychologen kwam, wilde ik er met vrienden over praten. Deze vrienden zaten niet te wachten op gepraat over levensproblemen, ze wisten schijnbaar niet hoe hiermee om te gaan.

Mijn familieleden en ik zijn opgegroeid in een wereld van schone schijn en de vuile was niet buiten hangen, dus ook hier speelden onvermogen en schaamte een grote rol in het niet praten over levensproblemen.

Wat kan een mens zich dan eenzaam en niet begrepen voelen!

Je krijgt dan een boodschap: Los zelf je problemen maar op! Wij zitten niet op jouw gezeur te wachten! Jij bent voor mij niet interessant!

En dan stopt een mens snel met zich naar de ander uit te reiken en probeert zelf zijn/haar weg in het leven te vinden.

Veel verdriet, rouw, schaamte en eenzaamheid is dan het gevolg.

Deze beweging zie ik bij veel mensen die te maken krijgen met verlies en rouw; ze trekken zich terug uit het contact met anderen. Vaak worden de psychische klachten dan alleen maar erger.                                                 

Door het zelf op te willen lossen, zie je regelmatig dat mensen hun toevlucht zoeken in verslavende middelen om hun pijn enigszins te verzachten. Tragisch maar waar!

Uiteindelijk heb ik na vele jaren mijn weg in dit leven gevonden en kan ik in mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige / herstelcoach / ervaringsdeskundige wel een luisterend voor de ander zijn. Iets wat ik in mijn eigen leven schromelijk heb gemist.

Tegenwoordig is er gelukkig in elke wijk een wijkcentrum/buurthuis die een dappere poging doen mensen uit hun eenzaamheid te verlossen.                                                                                                                        

Wijkteams fungeren ook als luisterend oor, en vaak heeft de huisarts ook een praktijkondersteuner GGZ die met de mens in gesprek gaat en meedenkt om de juiste hulp te vinden.

Ook Share & Live doet zo’n dappere poging.

Maar zijn mensen bereid om deze stap te zetten; uit hun comfortzone en open zijn naar een vreemde waar men niet van weet of deze wel een luisterend oor heeft en met ze mee zal denken?

Vaak speelt gebrek aan vertrouwen hierbij een grote rol; de mens heeft dan al zovele negatieve ervaringen opgedaan…………

Toch nodig ik mensen uit om uit hun isolement te komen en hulp te vragen, want er zijn echt anderen die jou kunnen helpen. 

Langer in het  isolement blijven zitten, verergert vaak de problemen.

Bel eens met jouw wijkteam, of kom eens langs bij een bijeenkomst van Share & Live!

Ré Wiggerman